Άδω


Άδω

Στην ανυπόταχτη παραλία με τα σπασμένα μπουκάλια τις ελπίδες τα κουτιά
τα στραπατσαρισμένα μου όνειρα.

Κοντά στον Θεό, στα ερείπια των ανθρώπων.

Στεκούμενος παλεύω, στην μέση της υπομονής, κοντά στην καρδιά μου.
Αποποιούμαι εκλιπαρώ, προσεύχομαι
Κάποιο κύμα σκοντάφτει πάνω στις αναδυόμενες σκέψης
και μετά ησυχία.

Όμως είμαστε μαζί εμείς όλοι , αδέρφια μου είμαστε μαζί.

Στον έρημο παιδικό σταθμό οι σκιές μας τρέχουν ακόμη.

ΟΙ ΚΎΡΙΟΙ ΣΤΊΧΟΙ ΤΩΝ ΈΞΗ BARDO



ΟΙ ΚΎΡΙΟΙ ΣΤΊΧΟΙ ΤΩΝ ΈΞΗ BARDO
Τώρα που αναδύεται για μένα το bardo της Γέννησης (α), καθώς ο χρόνος της ζωής είναι πολύτιμος
Θα εγκαταλείψω την οκνηρία και θα αφιερωθώ στο δρόμο, ακούγοντας ,στοχαζόμενος και διαλογιζόμενος πάνω στις διδασκαλίες, χωρίς διάσπαση.
Έχοντας αποκτήσει ένα ανθρώπινο σώμα, θα πραγματώσω τα τρία kaya
στο επίπεδο της ένωσης των οραμάτων και του πνεύματος.
Δεν υπάρχει πια καιρός για να χάνεται και ο νους να πλανιέται πάνω στο δρόμο της διάσπασης.


Τώρα που αναδύεται για μένα το bardo του ονείρου (β), θα εγκαταλείψω τον αναίσθητο ύπνο της άγνοιας για να μπω στη φυσική κατάσταση του πνεύματος, χωρείς να παρεκκλίνω από την αίσθηση της συνειδητότητας.
Με τη συνειδητότητα της κατάστασης του ονείρου, θα εφαρμόσω τη μέθοδο του μετασχηματισμού και θα εξοικειωθώ με την άσκηση του καθαρού φωτός . Δεν θα κοιμάμαι όπως τα άλλα ζώα, αλλά θα ενώσω πραγματικά τα όνειρα μου με την άσκηση.


Τώρα που αναδύεται για μένα το bardo του διαλογισμού (γ), θα εγκαταλείψω τις άπειρες αυταπάτες και διαστάσεις παραμένοντας στην χωρείς περιορισμούς κατάσταση που είναι πέρα . . από κάθε προσκόλληση
Θα ασκούμε χωρίς διακοπή τόσο στο δημιουργικό όσο και στο ολοκληρωμένο στάδιο του οραματισμού.
Εγκαταλείποντας κάθε δραστηριότητα, θα διαλογίζομαι με τον νου στραμμένο σε ένα μοναδικό
σημείο και δεν θα επιτρέπω στις αυταπάτες των παθών να με εξουσιάζουν


Τώρα που για μένα αναδύεται το bardo του θανάτου (δ), θα εγκαταλείψω κάθε προσκόλληση του νου, και θα μπω χωρίς διάσπαση στην καθαρότητα της Διδασκαλίας.
Θα εκτοξεύσω την κατάσταση της αυθόρμητης συνείδησης μου στη διάσταση του χώρου.
Θα εγκαταλείψω αυτό το σώμα από σάρκα και αίμα, και θα το παραδεχτώ σαν εφήμερη αυταπάτη.


Τώρα που το bardo του Dharmata (ε) αναδύεται για μένα, θα εγκαταλείψω κάθε σκέψη του φόβου και του τρόμου, και θα αναγνωρίζω σαν δικές μου προβολές
οτιδήποτε εμφανιστεί.
Θα συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι τίποτε άλλο από απατηλές οπτασίες
Μια κι έφτασα σ΄ αυτό το κρίσιμο σημείο του δρόμου, δεν αφήσω να τρομοκρατηθώ από τις πολλές Ήμερες και Αγριωπές όψεις, τις δικές μου προβολές.
Τώρα που το bardo της Επαναγέννησης (ζ) αναδύεται για μένα,θα συγκεντρώσω τη σκέψη μου σ΄ ένα και μοναδικό σκοπό.
Θα αγωνιστώ σκληρά να επιμηκύνω τις ευκαιρίες του θετικού μου κάρμα, και αναθυμούμενος τη μέθοδο της απέχθεια, θα κλείσω την είσοδο στη μήτρα .
Τώρα απαραίτητη είναι η επιμονή και καθαρή θέαση.
Θα εγκαταλείψω τη ζήλια και θα οραματισθώ το Δάσκαλο μου σε ένωση με τη σύντροφό του.
Είθε αυτές οι υπέρτατες ριζικές λέξεις του bardo Thos-grol, να διατηρηθούν μέχρις ότου η Σαμσάρα αδειάσει.
ΟΜ
ΒΟΎΔΑ ΝΤΑΡΜΑ ΣΑΓΚΑ
Ω! Βούδες και Μποντισάτβες Σεις που κατοικείτε στις δέκα κατευθύνσεις και που κατέχετε την Παντογνωσία και το 'Έλεος, τον οφθαλμό της Σοφίας και την Αγάπη, Προστάτες όλων των όντων, καταδεχτήτε να έθετε σ αυτό εδώ το μέρος και δεχτήτε αυτές μας τις πραγματικές και νοητικές προσφορές.
Ω! Σεις Γεμάτο Συμπόνοια, που κατέχετε τη Σοφία της κατανόησης, τη Συμπόνια της Αγάπης την Αποτελεσματική Δράση και την Προστατευτική Δύναμη, πέρα από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Ω! Σεις Γεμάτοι Συμπόνια Αυτό το πρόσωπο ........ αφήνει τώρα αυτόν εδώ τον κόσμο και περνάει στην αντίπερα όχθη. Έφτασε η ώρα του θανάτου του, δεν έχει πια φίλους. Υποφέρει αφάνταστα, δε βρίσκει πουθενά καταφύγιο, δεν ΄χει προστάτες δεν τον υπερασπίζεται κανείς.
Το φως της ζωής του τρεμοσβήνει, φεύγει για τον άλλο κόσμο, μπαίνει σε μαύρα σκοτάδια, πέφτει σε βαθύ γκρεμό, μπλέκεται σ΄ ένα πυκνό δάσος, περιπλανιέται σε άγριους τόπους, παραδέρνει σ ένα μεγάλο ωκεανό, έγινε έρμαιο του ανέμου του κάρμα, βρίσκεται εκεί που το χώμα φεύγει κάτω από τα πόδια του, μπλέκεται σε μεγάλο αγώνα έχε καταληφθεί από τους Αγγελιαφόρους του θανάτου.
Το κάρμα του τον σπρώχνει από ύπαρξη σε ύπαρξη και είναι αδύναμος.
Ήρθε η ώρα του να προχωρήσει ολομόναχος χωρίς φίλους ούτε (συγγενείς).
Ω! Σεις Γεμάτοι Συμπόνοια, γίνετε καταφύγιο για τον ........ που τώρα δεν έχει άλλο καταφύγιο. Παραχωρήστε του την Προστασία Σας, υπερασπιστείτε τον, στηρίξτε τον στο πυκνό σκοτάδι του bardo, προφυλάξτε τον από το μεγάλο ανεμοστρόβιλο του κάρμα, προστατέψτε τον από το φόβο του Κυρίαρχου του θανάτου, απελευθερώστε τον από το μακρύ και γεμάτο παγίδες μονοπάτι του bardo.
Ω! Σεις Γεμάτοι Συμπόνια, που το Έλεος Σας δεν μπορεί ποτέ να στερέψει, βοηθείστε τον, μην τον αφήνετε να κατρακυλήσει προς τα κατώτερα βασίλεια της ύπαρξης, μη ξεχνάτε τους ΄Όρκους που έχετε δώσει, αλλά επέμβετε ταχύτατα με τη δύναμη της Συμπόνοιας Σας.
Ω! Βούδες και Μποντισάτβες, μη αφήνετε τη Συμπόνια σας και τα τα πολλά επιδέξια μέσα που κατέχετε, αλλά χρησιμοποιήστε τα για τον ........ προστατέψτε τον με το Έλεος Σας, μην αφήνετε ένα ανθρώπινο πλάσμα να βασανιστεί από τη δύναμη του κακού κάρμα.
Είθε τα τρία πολύτιμα Πετράδια να είναι καταφύγιο και προστασία απο τα βάσανα του bardo.
Είθε η Επίκληση γα λύτρωση προς τους Βούδες και τους Μποντισάτβες να μην εξαφανισθεί, πριν ο ωκεανός της Σαμσάρας αδειάσει.
Έγραψε ... Κέμπο της Ουντιγιάνα, Πέμα Τζιούνε.
Αποκάλυψε ο Κάρμα Λίγκπα στο όρος Γκάμπο- Ντάρ

FILIA











akoma





ΠΟΝΟΣ

ΠΟΝΟΣ 2

«Και το νευρικό σύστημα επηρεάζεται,
και η αποδοχή απουσιάζει ολοσχερώς,
και τίποτα δεν επαναπαύει.
Τίποτα. Καμιά θέση, ούτε τρόπος, ούτε τόπος, ούτε προσευχή.
Μόνο πόνος, πόνος και μια οδυνηρή ανάγκη για απαλλαγή!
Πάρτε μού τον αυτόν τον πόνο! Απαλλάξτε με από αυτήν τη φριχτή αγωνία! Παναγία μου, Χριστέ μου, γιατροί και μάγοι, πάρτε μου τον πόνο! Όσιοι Μάρτυρες, Άγιοι, απαλλάξτε με πια!
Ααααχχχ!!! Είναι ο Θεός αυτός τώρα, των πάντων ανώτερος και σχίζει αμείλικτα τα σωθικά και τίποτα δεν τον κουνά, δεν τον διώχνει.
Μέχρις νεκρό απ’ τις αισθήσεις, ετούτο το κορμί να πέσει. Κι όλα μετά να ξεχαστούν για λίγο σε μια ησυχία απόκοσμη χωρίς κάποιο λόγο, χωρίς ένα σημάδι της προηγούμενης συμφοράς, μόνο ησυχία κι ένα φόβο μην τύχει και ξανάρθει.
Μα πού είναι τώρα; Σα να μην υπήρχε ποτέ. Ναι! Δεν υπάρχει, δεν είναι πουθενά. Έφυγε δίχως ένα σημάδι πίσω του να αφήσει! Σα να μην υπήρξε ποτέ!
Ελευθερία μου! Χαρά μου και ζωή μου!!!
Μα μην κουνηθώ και ξαναρχίσει. Τίποτε, ούτε να πιω ούτε να φάω.
Να μην εμφανιστεί, μέχρις να φύγει για πάντα απ’ το φτωχό μου το κορμί!
Μα κι αν είναι αυτός, ο ίδιος ο Θεός;
Όχι, δε θέλω να πιστέψω, πως τόσο άσπλαχνος ο ίδιος, αυτός της αγάπης και της ευσπλαχνίας ο Κύριος, είναι ο ίδιος ο αβάσταχτα φριχτός μου πόνος!......
Και μη με πείτε δειλό ή φυγόπονο, μην τύχει και οι ίδιοι εσείς δοκιμαστείτε και κάτω από το πυρωμένο σίδερο τούτης της ατελείωτης αγωνίας, βρεθείτε να σπαρταράτε, δίχως καμιά σωτηρία…
Κι αν κάποιος από σας αγέρωχα τον έχει προκαλέσει, εδώ να’ ρθει εμπρός μου να σταθεί, ίσια στα μάτια να με δει!
Μα να που τώρα πέρασε και πια δεν ξέρω πού’ ναι.
Ara 2010